Torpilliyim!

30 yıl öncesinden yaşandığı anlatılan bir öyküdür;
Temmuz ayı, çok sıcak bir gün ve iş başvurusu yapmış insanlar görüşme için sıra bekliyorlardır. Bu sıcak havada iş başvurusuna gidenler arasında ceketini çıkartmayan gencin başvurusu kabul edilir.
Patron onu diğerlerinden saygılı ve mütevazı görür ve işe alır. Genç ise işe kabul edilmesini eşine bağlar.

Eşi, gömleğini ütülemeye vakit bulamamış, sadece ön kısmını ütülemiştir. Bu nedenle genç adam ceketini çıkaramamıştır.

Sıcak bir gün de, karşısında ceketini çıkartmamış bu gencin sergilediği tavır patronun hoşuna gitmiş ve onu işe kabul etmiştir.

Demek ki o günlerde insanlar, kendilerine saygı gösteren, mütevazı olanlara daha çok rağbet ediyorlardı.

Ya bugün ne değişti? İnsanlar mı, tavırlar mı? İnsanlar neye rağbet ediyor?

Tenkitlerimiz, adam kayırmalarımız, bencil tepkilerimiz, kıyamet kopardığımız başkalarından üstün tuttuğumuz haklarımız, bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın kaçışlarımız… Toplumsal bozukluklara karşı sorumsuz tavırlarımızla ahlara-vahlara uzak kalışımız, ateş düştüğü yere bizden ırak bakışlarımız, yanı başımızda biten acılarımıza, sesimizi yükselten feryatlarımıza rağmen eninde sonunda hepimiz insanız, hepimiz başımıza her şeyin gelebileceği gerçeği ile bir gün mutlaka yüzleşiriz...

Torpilli yakınlar!

Geçen yazımdaki okuyucu yorumlarından birinde; “belediyede çalışan gazeteci yakınlarını yazsanız, tüm İzmirliler öğrense Aydan Hanım”  şeklinde bir talep vardı.

Diyorum ki; Bal tutan parmağını yalar kardeşim…

Ayşe mi, Ali mi, onun karısı, bunun kocası mı, kızı mı, oğlu mu, kardeşi mi, dostu mu torpilli “Başkandan”… İşte her kimse… Hangisini yazalım? O kadar çok ki! Eden kişi bilir kendini…

Sayın okuyucum. Yazdık diyelim ne olacak? Zannediyor musunuz ki insanımızın içine işlemiş iltimas geçme, torpil yapma, adam kayırma hastalığı liyakatine ve sadakatine aldırmadan adama göre iş biçilen yönetimlerde sonuç değişsin,  herkes adil olsun…

Yetersiz kimseler önemli mevkilere gelir böylece haklar yenir. Göreve layık mı, değil mi hiç önemli değildir. Nasıl olsa torpili kuvvetli yerden! Tepeden iniverir, ama bir gün döner onlarında devri…

Ziya Paşa derki: Eğer kıyamet gününün mahkemesinden korkun varsa, daima adalet terazisi, yargılama avucunda bulunsun.
İltimas geçmek, sosyal dayanışmayı, insanlar arasındaki güven duygusunu yok eder Zulüm ve adaletsizliğin artmasına sebep olur

Sayın okuyucum Belediyelerin torpillilerini tek tek yazmaya kalksak diğer yerlerdeki torpillilere haksızlık olur! Vicdan muhasebesi yapıp, hak yemeyecek, bana torpil yapılmasın diyebilecek kimse var mı? Torpil yapılmayan yer var mı?

Torpil yapan sırtını güvendiği adama dayayacak ki, sırtından vurulmasın, bir muz kabuğuna hayatı bitmesin…

“İstedim Vermediler, Torpilin Yok Dediler“