Bimeks İşkencesi

Babam biraz eski alışkanlıklara sahip olduğu için alışveriş de dahil bir çok konuda yüz yüze iletişimi ve alışverişin tam da kelime anlamı olan “al-ver”i  tercih eder. Aslında son yaşadığımız olaydan sonra ben de kendisine hak vermeye başladım.

          Teknolojinin koşar adım ilerlemesiyle hayatımızda var olan çok sayıda elektrikli eşya arasında ilk aklımıza gelen beyaz eşyalar arasında ismi anılmasa da yaz aylarının en büyük ihtiyacı bana göre yıllardır hep aynıdır: “buzdolabı”.

          Annem ve babam yaz aylarını çok mütevazi bir yazlığa sahip oldukları Kuşadası’nda geçirirken de en büyük yardımcılarından biri yine buzdolabıdır. Yılların emektarı buzdolabı bu sene tabiri caizse “ekmeğini yedi”. Böyle olunca ev eşyalarını yenisiyle değiştirmeye hevesli anneme de gün doğdu.    

         Bundan on gün önce Kuşadası merkeze inerek buzdolabı bakmaya karar verdik. Aradığımız niteliklerde birkaç örnek belirlemiştik. Beğendiğimiz marka ve model buzdolabının bayisi hava karardığından olsa kapatmıştı. Hemen yakınındaki Bimeks mağazasını görünce içeriye daldım. Babam küçük ev aletlerini saymazsak hayatı boyunca bayii dışında bir yerden alışveriş yapmadığı için bana “burada ne işimiz var?” gibisinden bana baktı. Ben de sabretmesini söyleyerek görevliyle konuşmaya başladım. Çalışanlar güler yüzle yardımcı olmaya çalıştı. Aradığımız  model ve marka Bimeks’te satılıyordu ancak ellerinde yoktu, aslında ellerinde zaten birkaç buzdolabı vardı. Oysa internette Bimeksin sitesinde “Bimeks Kuşadası’nın en büyük teknoloji mağazasını açtı” başlığıyla bir hayli gururlanıyorlardı. Babam ürün ellerinde olmadığı için almak istemezken ben “koskoca mağaza sorun çıkmaz, alalım, bir daha ne zaman merkeze ineceksin…” diye onu ikna etmeye çalıştım. Babamın çekincesini gören mağaza çalışanları hemen araya girerek ürünün en geç Çarşamba günü elimizde olacağını hatta bizzat firma görevlileri ile servisin gelip montaj yapacağını söyledi. Babam da benim sözlerimi güvence kabul edip buzdolabını satın aldı. Keşke almaz olaydı!

        Aradan geçen 6. gün sonunda babam arayınca “herhalde dolap geldi ve teşekkür etmek için aradı” diye düşünürken hala ses seda olmadığını söyleyince şaşırdım hatta utandım. Ben mağazayı arayalım derken meğer babam Kuşadası mağazasını aramış “Çarşamba demiştiniz Cuma oldu ne kadar bekleyeceğiz?” deyince telefondaki çok saygılı (!) şahıs “olmazsa satıştan vazgeçip parasını iade alırsınız…” diyerek harika bir satıcılık örneği göstermiş ki bu benim biraz daha da mahçup olmama sebep oldu.

         Ben biraz utanç biraz kızgınlıkla müşteri hizmetlerini arayıp bilgi istedim. Ancak buradan buzdolabının ne zaman geleceğini öğrenemediğim gibi nerede olduğu ve akibeti hakkında da bilgiye ulaşamadım. Telefondaki görevli konuyu inceleyip cevap için bizi arayacağını ve gerekli notları aldığını söyledi.

       Aradan geçen 4 günün sonunda babam tekrar aradı. “Hah işte şimdi tamam bu kez teşekkür geliyorrrr” derken ne buzdolabından ne de firmadan haber olmadığını duyunca, gün boyu yaşadığım yorgunluğun üstüne anlatılmaz bir yük omuzlarıma yıkılıverdi.  

        Babam telefonu kapatır kapatmaz daha önceki gibi müşteri hizmetlerini aradım. Aradım aramasına da sanki bu müşteri hizmetleri sorunu çözmek için değil de müşteri biraz essin gürlesin ve “gazını atsın” diye icat edilmiş. Birkaç dakika kibarca fırçalayıp sitem ettikten sonra sorun çözülmemiş ve de çözülecek görünmemek üzere telefonu kapattım.

        Tüm aramalar sonunda netice şu ki; Buzdolabı nerede? Başına bir felaket mi geldi? Vuslat ne zaman ? Bilinmiyor. Ne arayan var? Ne de soran? Biz alamayış-veriş sırasında ödemeyi yaptık ama buzdolabını henüz görenimiz yok.

Parayı öde, hizmeti alama, bir de üstüne üstlük manen işkence gör.  Hani güzel Türkçemizde bir atasözümüz var “paranla rezil olmak” diye. Hem de Bimeks gibi yurt çapında lider olmayı hedefleyen bir firmada.

         Levent Yüksel’in şarkısı dolandı birden dilime; Bi daha mı? Tövbe …