Asil dava

Bağımsız Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin kurucu Cumhurbaşkanı, Türk Dünyası’nın önemli isimlerinden, kızımın tonton dedesi, özgürlük savaşçısı, büyük lider Rauf Raif Denktaş’ı kaybettik.

Tanıdığım ilk günden itibaren bana her daim sempatik gelen bu büyük adam sadece görüntüsüyle değil özellikle Kıbrıs ve Kıbrıslılar için yaptıklarıyla, söyledikleriyle çok sevildi, çok takdir edildi. Sizleri bilmem ama Rauf Raif Denktaş benim için özgür olmanın, özgürlük için mücadele etmenin ne demek olduğunu daha iyi kavrayabilmem için bana yol gösterici olmuştur.

Meslektaşım olduğu için gurur duyduğum güzel örneklerdendir. Verdiği mücadele, elde ettiği başarılar, Kıbrıs’ın bağımsızlığına kattıkları kadar yapamadıkları, elde edemedikleriyle de takdir edilecek bir hayatı oldu Denktaş’ın. Yaşadığı her an Kıbrıs’ı düşünen, Kıbrıs için bir şeyler yapmaya çalışan hatta Kıbrıs için nefes alan, asil davanın asil insanı bu onurlu adamı çok özleyeceğiz.

Rauf Denktaş çalışmalarıyla Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ni Zümrüdü Anka Kuşu gibi adeta küllerinden yeniden doğmasına öncelik etti. Ama maalesef bu çabaları yeterince meyvesini vermedi. Yıllarca verdiği mücadele ancak KKTC’nin politik zeminde tartışılmasını, isminin gündemde kalmasını sağladı. Ne yazık ki hala KKTC sadece Türkiye Cumhuriyeti tarafından tanınmakta.

Bu güne kadar kardeş (!) dediğimiz, soy bağımızı dillendirdiğimiz, her fırsatta yanında olduğumuz ülkeler bile KKTC’yi tanımadılar. Ya da TC olarak biz tanımalarını sağlayamadık. BM ve Avrupa Konseyi de KKTC’yi “Türkiye’nin koruması altında” diye niteliyorlar. Başbakanımız Filistin için hatta Somali için bir şeyler yaparken aynı çabayı KKTC için sergilediğini göremedim, göreniniz varsa söylesin…

Teşbihte hata olmaz, Denktaş’ı zaman zaman Mustafa Kemal Atatürk’e benzettiğim oldu. Atatürk’ümüz; dağılmış, işgal altında, umudunu yitirmiş bu yurdu adeta yoktan var etmiştir. Halk umutsuz, tükenmiş bir haldeyken, ekmeğini işgalciye kaptırmışken, namusunu tecavüzcü işgalciden korumaya çalışırken “O”, Büyük İnsan tarih sahnesindeki yerini almış ve Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuştur. Hem de korkak, satılık hainlere rağmen. Rauf Raif Denktaş da benzer mücadeleyi Kıbrıs’ta verdiği için onu Büyük Atatürk’e benzetiyordum.

Ancak üzülerek görüyorum ki iki liderin maalesef benzeyen bir yönü daha var. O da insanüstü mücadelelerine, gözle görülür eserlerine rağmen aradan geçen zaman sonunda her ikisine de nefret kusanların varlığı.

Mustafa Kemal Atatürk’ün tanıştırdığı Cumhuriyet ve Demokrasi sayesinde hayallerinde bile göremeyeceklerine kavuşan bazıları maalesef bugün Atatürk’e dil uzatmakla kalmayıp, zehirlerini akıtarak O’nu ve eserlerini ortadan kaldırmak istiyorlar. Benzer senaryo Kıbrıs’ta yaşanınca adeta kahroldum. Ada’da birleşme sürecinde yapılan oylamada maalesef Türk tarafı Rum’lar kadar olamadı ve yürekleri kanatan bir netice ortaya çıktı.

Gerek Türkiye Cumhuriyeti’ni, gerekse KKTC’yi bugünlere getiren bu iki lidere düşmanca yaklaşanlar bu vatanın evladı olabilir mi? Yoksa işgalcilerin saldırıları sırasında atılan tohumlar aramızdaki hainleri mi var etti?

Bazı tohumlar bozuk çıksa da bu tarla ilelebet iyi ürün vermeye ve var olmaya devam edecektir. Ruhun şad olsun Denktaş, nur içinde yat.