Devletin Dini Olur Mu?

   Bir ülke ki;

   Özgür insanların şarkıları sessiz çığlıklarında saklı

   İnanlarla – inanmayanların ayrımlarında yolculuklar

   Tek din ve tek mezhebin çözümsüz karanlık girdabı

   Tutsaklık  inançlarının baskısında şeytanca

   Oysaki

   Ne açık ne kapalı kimsenin değil umurunda!

   Bir ülke ki;

   Suiistimale uğrayan inançlar öfkenin sorgusunda

   Hurafelere, çağ dışılıklara, bağnazlıklara ve yobazlıklara teslim olmuş akıllar

   Kimliksiz inançların dışlanmasındaki şiddet

   Özgür iradeyle seçimler zihniyetin düşmanlığında

   Örf, adet ve geleneklere saygı biat tekelinde

   Devlet ve din işlerindeki sömürünün iç içe geçmiş bu haliyle

   Kimi demir parmaklıklar ötesinde

   Kimi uyuşturulan kafaların kisvelere kapılmış söylemlerinde

   Utanç verici yolsuzlukların ve hırsızlıkların gölgesinde

   Bozulan ekonominin sebebi adil olmayan kaderin oyununda

   Halkı körü körüne kederci yapmaya çalışan dini söylemlerle bastırılmaya çalışılan her türlü tartışma  acizlerin elinde.

   Benim dinim bana, senin dinin yine bana diyen baskıcı zihniyetlerin ümmetinde

   Benden olmayana düşmanlık duyan “kafir” diyen bir zihniyetin hoşgörüsüzlüğünde

   Bir ülke ki, OLMASIN!

   Devletin dini olur mu?

   Din son yıllarda hem bireyin hem de toplumun yaşamına daha etkin biçimde geri dönmüş bulunuyor. İç siyasette, uluslararası ilişkilerde ve ekonomik alışkanlıklarımızda dine referansta bulunma oranında gözle görülür bir artış var. Din, Din, Devlet-siyaset gibi kurumsal yapılara yaslanarak kendine yaşam alanı açmaya çalışıyor.

   Devlet aygıtını varoluşunun ayrılmaz bir parçası olarak tasarlayan bir dinin geri dönüşü konusundaki haberler pek iyi olmayabilir!.

   Yapısal olarak din ve devlet, tamamen farklı amaçlara odaklanırlar.

   Din, gönüllülük esasına dayanır.

   Devlet, yapısı gereği zorlayıcıdır ve kontrol etmeye dayanır.

   Bireyi esas alan dinin ise, kontrol etme gibi bir görevi olmadığı gibi buna ihtiyacı da yoktur.

   Din insanlara sadece ebedî ideal gerçekleri hatırlatır; devlet ise reel olanı elde etmek için gerekirse güç kullanır.

   İşte bu reel gerçekler üzerinden otla samanı birbirine karıştırırlarsa, edebi gerçeklere devlet “gücünü” bulaştırırlarsa işin içinden çıkılmaz olur. Nitekim de o hale geldik!

   Siyaseti din teorisi ile kurmaya çalışanlar hala omurga kavramlar üzerine kafa yorarlarken, Hz. Muhammed yönettiği Medine site devletinde ve verdiği siyasi kararlarında “Din ve Devlet” arasına bir ayrım koymak gerektiğini söylerken, bu tarihsel gerçek bugün iktidarın pek işine gelmiyor, anlaşılan! Yada ayrıştırma becerisine sahip değil.

   Özellikle İslam âlimleri, devlet yönetiminin dinî değil aklî olduğu düşüncesini geliştirmişlerdir. Onlara göre, dünyevî işlerin yürütülmesi, hukukun uygulanması, iç ve dış güvenliğin sağlanması, anlaşmazlıkların giderilmesi gibi organizasyonların bir yönetim aygıtıyla gerçekleşeceği aklen temellendirilebilir bir şeydir. 

   Şimdi bu tezi aklen temellendirebilecek! anlayış ve hoşgörü diyarından uzak olmayan, inanana duyduğu kadar inanmayana da saygı duyan cesur yürekli bir usta var mı?